Nieznane przygody Hobbita według Autora Widmo

Rozdział 8                    

„Bilbo i Luthien”

Szli gęsiego. Na ścieżkę wchodziło się, jak gdyby przez sklepioną bramę do ciemnego tunelu utworzonego przez gałęzie ogromnych drzew, które pochylały się ku sobie, a były tak stare, tak ciasno oplecione bluszczem i tak brodate od porostów, że zachowały ledwie kilka sczerniałych liści. Ścieżka była bardzo wąska, wiła się kręto wśród pni. 
W uszach wciąż brzmiały im ostrzeżenia Gandalfa i Beorna - ,,Ścieżka to jedyny teren, po którym możecie się bezpiecznie poruszać". Bilbo szedł na samym końcu korowodu, ponuro stawiając nogę za nogą. Prowadził Thorin, a tuż za nim Balin jako doświadczony podróżnik. Dalsza kolumna była pomieszana. Bilbo dostrzegał przebiegające pomiędzy gałęziami czarne wiewiórki i jeszcze inne małe zwierzątka, których nie rozpoznawał. W lesie rozchodziło się przyćmione zielone światło. Od czasu do czasu skąpa wiązka promieni słonecznych przedostawała się szczęśliwym trafem przez jakąś szczelinę w liściach, otwartą wysoko w górze. Hobbit słyszał również szelesty i szepty w nieznanym języku. Żar i duchota lały się z góry strumieniami. Pan Baggins miał wrażenie, że powietrze nabiera coraz większej gęstości i coraz trudniej jest mu się przez nie przedzierać. Około godziny trzynastej zatrzymali się na popas. Zapasy otrzymane od Beorna miały - przy oszczędnym racjonowaniu wystarczyć na około dwa tygodnie. Dostali suchary, suszone owoce, miód i ser na najbliższe kilka dni. Niestety Bombur, który jak twierdził słabł z minuty na minutę zjadł taką ilość priowiantu, jaka wystarczyłaby do wykarmienia stadka żarłocznych hobbitów. Po kilku dniach zapasy wody zaczęły się kurczyć. Piechurzy nie mieli żadnych wskazówek, co do nabierania tego życiodajnego płynu z strumieni i sadzawek, których mnóstwo było przy dróżce, ale ich woń i obrzydliwa rzęsa koloru zgnilizny skutecznie odstraszały spragnionych podróżników.

Piątego dnia od wejścia w puszczę krasnoludowie i pan Baggins usłyszeli śmiechy i rozmowy. Podążyli za nimi, zrzuciwszy bagaże i zaleciwszy Bofurowi by ich pilnował, weszli w głąb gąszczu. Dźwięki powiodły ich na polanę, na której stał wielki stół zastawiony różnymi pysznymi i pachnącymi daniami. Za stołem siedziały elfy i ucztowały, śmiejąc się i rozmawiając pięknymi głosami. Wszystkie miały długie jasne, niemal białe włosy, a u szczytu stołu siedział elf ze złotą, wysadzaną szmaragdami opaską nałożoną na czoło. Był to władca dumny i dostojny, jakby żywcem wyjęty z opowieści Dawnych Lat. Podróżnicy stali jak urzeczeni, a najbardziej zadziwiony, a jednocześnie przerażony był pan Bilbo, który o elfach słyszał niewiele. W Hobbitonie mało się mówiło o Quendich, a tyleż samo się ich widywało. Gdy po chwili ochłonęli, Thorin powziął zamiar wejścia na polanę i poproszenia elfów o pomoc i pożywienie, jednak Bilbo i Balin skutecznie odwiedli go od tego pomysłu. Wrócili do Bofura i ruszyli w dalszą drogę.

W ciągu następnych czterech dni bohaterowie zużyli swój zapas wody, a cała trzynastka krasnoludów jedzenie na czarną godzinę. Był to miód dodający energii, kojący pragnienie jak krystalicznie czysta woda i pożywiający jak porządny obiad. Ostatni dar od Beorna spożyli w ciągu kilku minut. Jedynie Bilbo zachował cenny trunek na naprawdę ciężką godzinę. Około drugiej, kiedy żołądek Bilba zaczął domagać się kolejnego pożywienia stanęli nad jeziorem zbyt wielkim, by go obejść bez ryzyka. Nad samym brzegiem ścieżka urywała się i wyglądało na to, że kiedyś zamiast jeziora był tam głęboki na kilka metrów parów, przez który wiodła niegdyś ścieżka. Teraz jednak znajdował się tu zbiornik wodny, od którego bił okropny odór, a ciecz bulgotała leniwie, jak gotująca się zupa. Wszyscy stali i myśleli co robić. Ori wysunął teorię, żeby zbudować tratwę, ale pomysł został odrzucony ze względu na to, iż żaden z członków wyprawy nie miał pojęcia o szkutnictwie. Nagle Bombur z wrzaskiem rzucił się do jeziora, pochylił nad taflą i zaczął łapczywie pić. Nie przełknął nawet jednak trzech łyków, gdy zachwiał się do tyłu i padł zemdlony. Towarzysze rzucili mu się na pomoc. Na szczęście gruby krasnolud tylko głęboko zasnął. Zapadł on na chorobę zwaną mroczną śpiączką, która objawiała się głębokim snem, z którego nie można było się obudzić. Jeśli taki stan utrzymałby się ponad miesiąc można było już spisać biednego Bombura na straty i rozglądać się za dobrym miejscem na grób. Przy takim obrocie sprawy Thorin postanowił ruszać w dalszą drogę bez zwłoki. Dzięki jakiemuś cudowi, Filemu udało się znaleźć szemrzący strumyk, który był na tyle czysty, że można było w nim napełnić manierki. Ruszyli więc wzdłuż jeziora chcąc wrócić na ścieżkę, gdy tylko będzie to możliwe. Wędrując dalej usłyszeli po raz kolejny śpiew elfów i ich głosy. Krasnoludowie niemal oszaleli słysząc te głosy i pobiegli w tamtą stronę z krzykiem. Bilbo oczywiście podążył za nimi wołając, żeby wracali, bo miał niejasne wrażenie, że to pułapka. Jak się później okazało, miał rację. Po kilku minutach biegał sam po lesie nawołując towarzyszy i pomstując na elfy, które w jego mniemaniu wciągnęły niecnie jego przyjaciół w pułapkę bez wyjścia. W końcu postanowił wrócić do jeziora, żeby mieć jakiś punkt orientacyjny. Uświadomił sobie jednak, że nie zna drogi powrotnej. Usiadł więc tam, gdzie stał i zapłakał gorzko nad losem swoim i przyjaciół. Martwił się też o Bombura, który pozostawiony przez Oriego i Gimlego, dźwigających go, leżał pogrążony w śpiączce na środku drogi. Bilbo błąkał się po puszczy, a przed rozpaczą ratował go jeszcze cudowny trunek od Beorna. Po kilku godzinach usłyszał cichy śpiew. Poszedł w jego kierunku mając nadzieję, że może to elfy śpiewają i dzięki temu doprowadzą go do przyjaciół. Jednak pomylił się. Im bardziej zbliżał się do głosu, tym bardziej widział prześwitujące przez drzewa światło. Gdy przemieścił się tak, że owa jasność nie pozwalała mu patrzeć w tę stronę, dostrzegł, że wchodzi na polanę otoczoną zagajnikiem, na której stała pięknej urody kobieta. Miała elfią twarz, a na sobie lekką zwiewną suknię. Zobaczywszy Bilba uśmiechnęła się i dalej kontynuowała śpiew. Jej głos był piękny i perlisty, a pieśń brzmiała tak:

A Elbereth Gilthoniel

silivren penna míriel

o menel aglar elenath!

Na-chaered palan-díriel

o galadhremmin ennorath,

Fanuilos, le linnathon

nef aear, sí nef aearon!

Śpiewał ją nie kto inny jak sama Luthien Tunwiel, najpiękniejsza z istot, jakie kiedykolwiek chodziły po ziemi. Była córką króla elfów Thingola. Wyszła za mąż za Berena Jednorękiego, a historia ich miłości przeszła do kanonu legend całej Ardy. Bilbo stał jakby mu nogi wrosły w ziemię. Patrzył na elfkę i nie mógł nic rzec. Jednak w głębi jego świadomości obudziła się myśl, że to niemożliwe by umarła powróciła do życia, nawet gdy jest elfem. A zresztą do kraju tak zamkniętego i niedostępnego jak Shire dotarła przecież wiadomość o śmierci tej jedynej, którą elfowie kochali najbardziej. Również Bilbo o tym wiedział i z wielką chęcią czytał wiele razy opowieść o przygodach Tunwiel Berena.

Ta właśnie rzecz nie dawała mu spokoju. Skąd wzięła się tu Luthien? Na to pytanie Bilbo nie znał odpowiedzi i musiał przyznać, że jest to zapewne wytwór jego wyobraźni, lecz gdy już miał odejść z tego dziwnego miejsca okazało się, że dziura w zagajniku zasklepia się. Piękna dotąd polana zamieniła się w odrażające porośnięte chwastami otoczenie. W pewnym momencie zobaczył, że w miejscu, gdzie wcześniej stała ,,Luthien”, leży teraz coś w rodzaju worka w kształcie ciała, a sama elfka jest wielkim pająkiem z oślizgłymi nogami oraz czarnym grubym tułowiem. Z dziwnym klekotem przypominającym stukanie młotka pająk rzucił się na biednego hobbita, który cudem chyba tylko zdołał uskoczyć z drogi rozwścieczonemu stworzeniu z rządzą mordu w ośmiu nienawistnych oczach. Zza krzaków zaczęły również wyłazić inne obrzydliwe pająki. Ten który udawał Tunwiel odezwał się skrzeczącym głosem:

- Poddaj się mała istotko, to może oszczędzę ci męki i zabiję cię szybko.

- Nigdy nie dostaniecie mnie żywego - krzyknął dzielny Hobbit, w którym odezwała się krew Tuków i nałożywszy pierścień na palec zniknął.

Pająki wrzeszcząc okropnie rozbiegły się po polanie próbując łapać Hobbita. Bilbo tymczasem podszedł od tyłu do tego, z którym rozmawiał i dźgnął go w odwłok dobytym z pochwy mieczykiem. Pająk zawył przeraźliwie i zwalił się na ziemię w agonalnych drgawkach. Tymczasem pan Baggins zdjął pierścień i z okrzykiem rzucił się na pająki. Ciął, wywijał mieczykiem kładł trupem jednego za drugim. Ale gdy te wyszły z szoku po śmierci swojej przywódczyni ogarnął je straszliwy gniew na tego pokurcza, który bezczelnie wyciął w pień jedną piątą ich stada. Rzuciły się całą chmarą na Bilba, który musiał ratować się ucieczką w gęstwiny. Słysząc pędzące za nim pająki przyspieszył i nagle rzucił się w jakieś krzaki, gdy tymczasem cała kawalkada wściekłych pajęczaków przebiegła obok. Bilbo popędził za nimi i w biegu usiekł wielu maruderów. I to powtarzało się kilka razy, zanim pająków nie została mniej niż setka. A musicie wiedzieć, że Hobbita ścigały jakieś cztery setki tych obrzydliwych kreatur. Dzielny wojak, bo tak można było go od teraz nazywać, bardzo zadowolony z siebie, dumnie pomaszerował przez las. Niestety poniewczasie uświadomił sobie, że to nie koniec jego przygód. Musiał znaleźć przyjaciół, a nie wiedział co się z nimi stało. Był głodny, obolały i zmęczony tymi jakby to nazwał Gandalf, „harcami po lesie”, a przede wszystkim był przerażony. Nagle potknął się o jakiś korzeń. Rozległo się drżenie i pod biednym Hobbitem otworzyła się klapa, a Bilbo spadł do dziury. Zanim stracił przytomność wsunął pierścień, bo miał niejasne przeczucie, że to co czeka go na dnie nie będzie miłe…

Rozdział na podstawie książki pod tytułem

 „Hobbit tam i z powrotem”

autorstwa J.R.R Tolkiena